Проблема бытия человека в мире – одна из главных проблем в философии М. Хайдеггера. Но такая многогранная тема не может быть в целостности схвачена в одной небольшой статье. В данной статье внимание обращено к самим фундаментальным основаниям человеческого бытия, к самому бытию, в котором становится возможным бытие человека. Бытие для людей в современном мире не является больше подлинной трансценденцией, как философия перестала для них быть истинным делом. Хайдеггер стремится вернуть фундаментальную философию. Он обращается к древнегреческому понятию φύσις, в котором скрывалось то, что еще полновластно определяло человеческое бытие. Φύσις, как самообразующее владычество, охватывает и держит в своей власти все в мире. Пусть постижения φύσις в современном мире может быть только через отрицание, через постижение Ничто.

Today, philosophy has lost its importance as “guide of humanity”. Why has it happen? Firstly, because the philosophy, as well as philosopher has changed the essence of philosophy - being “science” about wisdom, being wisdom, to live in accordance with the demands of wisdom. Philosopher cannot be an immoral, but, today he is obviously immoral, he is a same consumer of material benefits as every other human. To demand moral behavior from philosopher, today, is ridiculous: philosopher is dissolved in being that has lost its meaning. What to do in this case? It seems, one should return to intelligent life, especially, when any other attempt to live (to live out of sense, out of creation, out of comprehension) lead neither to success, nor to happiness, nor to the hope of meeting with. Moral - conscience – meaning of life are inseparable unity, a human in order to be a human being should join in himself these determinacies of being, otherwise – crash of human and humanity is inevitable. Today, the task set before the philosophy is to return its high importance, before philosopher is to recover the moral content of his service – these are the purpose and meaning of the present philosophy.

Ο όρος «παράδειγμα» (Kuhn) χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια με αξιώσεις επιστημολογικής εγκυρότητας και στις μεταφιλοσοφικές έρευνες, δηλαδή στις θεωρητικές και στις φιλοσοφικές εργασίες, των οποίων το αντικείμενο είναι η ιστορική εξέλιξη και η ανάπτυξη του φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι. Η αρχαία οντολογία και η σύγχρονη φιλοσοφία συγκροτούνται, ως δύο διαφορετικά «παραδείγματα» του φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι, τόσο στο επίπεδο του περιεχομένου (της προβληματικής, των ιδεών και των επιχειρημάτων) όσο και στο επιστημολογικό επίπεδο της έκθεσης των ιδεών. Η αρχαία οντολογία, ως μεταφυσική έρευνα, η οποία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «από τί αποτελείται ο κόσμος» (η πραγματικότητα) και «ποιές είναι οι πρώτες αρχές συγκροτήσεώς του», θεμελιώνεται στην αρχή της ταυτότητας και αυτοπροσδιορίζεται ως φωνοκεντρική. Η σύγχρονη φιλοσοφία, ως μεταφιλοσοφική έρευνα, η οποία αναζητεί τη θεμελίωση της φιλοσοφικής ορθολογικότητας στην ανοικτή σχέση ανάμεσα στο πράγμα και στη γλώσσα, αυτοπροσδιορίζεται ως γραμματολογική σκέψη, πράγμα που σημαίνει ότι η γραφή (Derrida) καθίσταται η πρώτη αρχή του ίδιου του φιλοσοφείν. Κατά τον Hegel «φιλοσοφία είναι η εποχή της συνειλημμένη σε έννοια». Σε σύγχρονη ερμηνευτική διατύπωση ο εγελιανός ορισμός της φιλοσοφίας σημαίνει ότι η έννοια, ως συνείδηση του πράγματος, και η πραγματικότητα ταυτίζονται. Με μεταφιλοσοφικό κριτήριο τον εγελιανό ορισμό της φιλοσοφίας τόσο η αρχαία οντολογία, ως μεταφυσική έρευνα, όσο και η σύγχρονη φιλοσοφία, ως γραμματολογική σκέψη, συγκροτούν δύο διαφορετικούς τύπους φιλοσοφικής ορθολογικότητας (τα «παραδείγματα» του φιλοσοφείν). Ανάμεσα στα δύο αυτά «παραδείγματα» του φιλοσοφείν αναπτύσσεται μία διαλεκτική σχέση, η οποία συνεπάγεται δύο πράγματα: πρώτον ότι η ιστορική έρευνα της φιλοσοφικής παραδόσεως αντικαθίσταται από το μεταφιλοσοφικό αναστοχασμό, σύμφωνα με τον οποίο η περιεχομενική ένταξη της αρχαίας οντολογίας στην προβληματική της σύγχρονης φιλοσοφίας είναι η νέα συνθήκη του φιλοσοφείν και δεύτερον ότι η γραμματολογική ανακατασκευή του φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι επαναπροσδιορίζει τη σχέση ανάμεσα στο πράγμα και στη γλώσσα με άξονα τη φιλοσοφική ορθολογικότητα, η οποία λειτουργεί ως πραγματολογική συνθήκη για την εμφάνιση νέων φιλοσοφικών αντικειμένων, όπως π.χ. είναι η επικοινωνία και η γλώσσα.