Both Chu Hsi and School of Wang Yang-ming distinguished two kinds of moral consciousness: one is “Emotion latent” as non-objective, un-objective moral consciousness; the other is “Emotion shown” as intentional moral consciousness which intends concrete object. Accordingly, they also point out two kinds of different Kung-fu (practice). As for the questions of “Emotions shown or latent”, both of them have common ontological understand and Kung-fu’ understand. “Emotion latent” (as pro-objectivating act) and “Emotion shown” (as post-objectivating act) are two kinds of “non-objectivating act”, they have different foundational relations with objectivating act. Thus, the relations between objectivating act and non-objectivating act in the background of Phenomenology achieve a completely new interpretation in the horizon of the doctrine of Mind of Confucianism

One of the important contents, concerning the theory of self-cultivation of Liu Zongzhou, the great scholar of Confucius at the end of Ming Dynasty, is the doctrine of mistake-correction. On the one hand, Liu Zongzhou considered the metaphysical foundation of mistake-correction and holds that the more clearly the man recognizes the inwardness ontology, the more acutely he can find his own mistake and the more confidently he can correct the mistake; on the other hand, he made careful classification of human mistakes and advocated some innovative opinions on how to correct mistakes. The ethical inspiration for the mistake-correction doctrine of Liu Zongzhou lies in the following: firstly, it has to face the dark side of human nature. Liu Zongzhou illustrates the innate goodness of human nature while carefully examining the dark side of it, which inspires us a lot. In other words, the doctrine of good human nature in Confucian, only shows a kind of potential ability, however, if the evil in realistic human nature, is overlooked, the potential ability can hardly fully realize its promise. Secondly, it has to have the idea of life time mistake-correction. It is shown by Liu Zongzhou’s doctrine of mistake-correction, that it is not easy for a man to correct mistake. The man, in the first place, has to have the courage to admit his mistakes which he can find and reflect and correct. To correct the mistakes cannot be finished overnight, but in the everyday of human life and in the whole process of the whole life.

Renshu Lou Bielu, a very short dialogue, is very important datum for us to understand the thought of Fang Yizhi (1611-1671) in his later years. We could get some conclusions from it. First, Fang Yizhi has never given up the attention to knowledge even if he was under pressure to become a Buddhist monk. Second, he never forgot the identity of Confucius even though he was an abbot in Qingyuan Mountain. Last, most of his theories have come from the Book of Changes even though he agrees with the syncretism of Confucianism, Buddhism and Taoism.

Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Κομφούκιος απασχολήθηκαν με την ηθική αρετή της φιλίας εκκινώντας ο καθένας εξ αυτών από διαφορετική αφετηρία. Εύλογα πολλοί σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι προσεγγίσεις των δύο αυτών φιλοσόφων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Στη σύντομη αυτή εισήγηση θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τις διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι δύο φιλόσοφοι αντιλαμβάνονται την ηθική αρετή της φιλίας, εστιάζοντας κυρίως αφ’ ενός στον βαθμό κατά τον οποίο αντιλαμβάνονται τη φιλία ως φυσικό και αναγκαίο δεσμό μεταξύ των ανθρώπων ή ως προσωπική επιλογή και αφ’ ετέρου στο αν και κατά πόσο η ωφελιμότητα στη φιλία είναι θεμιτή ή όχι. Θα αποπειραθώ να αποδείξω πως πέρα από τις υπαρκτές αποκλίσεις δύνανται να εντοπιστούν και ουσιαστικές συγκλίσεις στη σκέψη των δύο φιλοσόφων, ιδίως όσον αφορά την εκ μέρους τους αντίληψη περί της φιλίας δια το αγαθόν.

Το παρόν κείμενο φιλοδοξεί να εξετάσει φιλοσοφικά το ζήτημα της φύσης του ανθρώπου, βλέποντάς το από την άποψη ενός εκ των μεγαλυτέρων και σίγουρα του περισσότερο γνωστού φιλοσόφου της Κίνας, που συνέχισε τη διδασκαλία του Κομφούκιου, του Μένκιου. Αν και ο Μένκιος από την άποψη αυτή νοείται ως ένας Κινέζος Σωκράτης, επιχειρείται επιπλέον μια ακροθιγής αναφορά στις απόψεις των Προσωκρατικών επί του ζητήματος. Ωστόσο δεν πρόκειται για μια συγκριτική εξέταση, αλλά για μια μελέτη πάνω στη βάση της σκέψης του Μένκιου, όπως αυτή έγινε γνωστή μέσα από το κείμενο, που είναι γνωστό ως Το βιβλίο του Μένκιου και που περιέχει κατά πάσα πιθανότατα διαλέξεις του, τις οποίες οι μαθητές του αποφάσισαν να καταγράψουν. Η ανθρώπινη φύση κατά τον Μένκιο είναι αλληλένδετη με τέσσερις ηθικές αξίες, στη βάση των οποίων ο άνθρωπος χτίζει την ηθική του σε σχέση προς τον εαυτό του και προς τους άλλους. Οπωσδήποτε ο Μένκιος δεν αρκείται σε αυτές, αλλά στην ηθική διάπλαση του ανθρώπου διά των κομφουκιανών πρακτικών, των τελετών, της μουσικής και της μάθησης. Επίσης το ζήτημα της ανθρώπινης φύσης δεν είναι γνωστικό και συνεπώς εξετάζεται από ανθρωπιστική άποψη. Σε γενικές γραμμές θεωρείται ως ένα κατεξοχήν φιλοσοφικό ζήτημα, που άπτεται ιστορικά της κομφουκιανής παράδοσης, και θεματικά τόσο μιας ηθικής όσο και μιας φιλοσοφικής ανθρωπολογίας.