Throughout his excellent book One Body, Alex Pruss relies upon the view that there is a requirement of universal love: each and every one of us is required to love each and every one of us. Although he often appeals to revealed truth in making arguments for his various theses, he supports the requirement of universal love primarily through a philosophical argument, an argument that I call the “argument from responsiveness to value.” The idea is that all persons bear a sort of nonrelational value, and because this value gives every agent reasons to respond to it positively, each and every person is bound to love each and every person. The aim of this paper is to criticize this argument. Pruss’s argument has two important gaps, one concerning the sort of reasons that the value of persons gives and one concerning whether the required response is the response of love.

Throughout his excellent book One Body, Alex Pruss relies upon the view that there is a requirement of universal love: each and every one of us is required to love each and every one of us. Although he often appeals to revealed truth in making arguments for his various theses, he supports the requirement of universal love primarily through a philosophical argument, an argument that I call the “argument from responsiveness to value.” The idea is that all persons bear a sort of nonrelational value, and because this value gives every agent reasons to respond to it positively, each and every person is bound to love each and every person. The aim of this paper is to criticize this argument. Pruss’s argument has two important gaps, one concerning the sort of reasons that the value of persons gives and one concerning whether the required response is the response of love.

This paper contests an important assumption guiding Alexander Pruss’ One Body, that marriage is intimately connected with love, including romantic love. This assumption, I argue, is the product in part of a distinctively modern understanding of marriage. To show this, Pruss’ position is set against the premodern, and in particular the Byzantine Christian, view and practice of marriage, where marriage was not grounded to any significant extent on (romantic) love. Finally, some indication is provided as to why romantic love was disassociated from marriage in medieval Christian culture.

In this essay I explore Alexander Pruss’ conceptions of love and sexual desire. I argue that he fails to provide a convincing account of either and that one reason for this is that he ignores far too much relevant material in philosophy and the arts that needs to be taken into account in a thorough investigation of such matters. I argue further that Pruss’ understanding of love and sex is highly moralized, meaning that his discussion is not at all sensitive to the actual human experience of these, but consistently falsifies them. I also argue that the teleology to which Pruss appeals in order to ground his claim that, in the sexual act, the bodies of the lovers are striving for reproduction, is implausible and, further, that, even were it not, we could not infer from such teleology the moral conclusions that Pruss wishes to extract from it.

I contrast a liberal and a conservative approach to the morality of sex, endorsing the former with a concession as to the special nature of sex, and note Pruss’ philosophical and theological endorsement of the latter. I criticize his argumentative strategy in three regards: first, he defends Christian love as equivalent to benevolence; second, he allows for only a moral evaluation of sex; third, he moves too quickly from some factual claims to others, and thence to normative conclusions. His account of the moral impermissibility of non-veridical pleasures trades on ambiguities in ‘real’ pleasure.I respond to three arguments Pruss offers against IVF : gamete donors can discharge their parental obligations; reproduction need not only be by coitus; and those who use fertility treatment need not thereby do wrong in treating any resultant child as an ‘artefact’.I conclude with critical observations about the distance between Pruss’ views and those commonly held by most people, including increasing numbers of Catholics.

This essay considers one key aspect of Alexander Pruss’s One Body: An Essay in Christian Sexual Ethics (Notre Dame: University of Notre Dame Press, 2013), namely, his judgment that many, perhaps most, of the fleshly intimacies possible among human persons ought be evaluated and judged licit or illicit by their relation to the act whereby husband and wife become “one flesh.” This account of fleshly intimacies is too restrictive, indeed absurdly so, and particularly if considered according to natural lights alone and in abstraction from Christian revelation and doctrine, which is what Pruss claims to do in the book.

I critically examine Alexander Pruss’s conception of the one-body union described in Genesis 2:24. Pruss appeals to his conception of the one-body union to advance two arguments for the conclusion that homosexual sex is morally wrong. I propose an alternative conception of the one- body union that implies that heterosexual and homosexual couples alike can participate in the one-body union; I take that implication of my account to be a significant advantage over Pruss’s account.

In this article in a form of a review I analyze at length A. Pruss’ book One Body, pointing at where I agree with him and stressing several flaws in his arguments. The general line of thought, which is exploring the biblical metaphor of “being one body,” is ultimately sufficient for me from the theological, but not the philosophical point of view.

Alex Pruss argues that romantic love is a basic form of human love that is properly fulfilled in sex oriented towards reproduction. As a result, homoerotic sexual activity cannot obtain the proper consummation and therefore involves misunderstanding the other person’s nature and the possibility of union with them. Although same-sex sexual activity may feel like a consummation of romantic love, it is wrong to generate such a false experience in oneself or another. Presented is an apparent dilemma for Pruss’s thesis suggesting that either both postmenopausal homosexuals and postmenopausal heterosexuals ought to be allowed to marry for their romantic love is not dysfunctional despite not being oriented towards reproduction, or that matrimony is inappropriate for both groups. I suggest avoiding the dilemma in either of two ways that would allow Pruss to distinguish the infertility of homosexual couples from the infertility of post-menopausal women.

May a couple have the aim of conceiving as their primary purpose in having marital relations? In this paper, I argue against the view of Alexander Pruss that it is wrong to do this since it treats human beings as fungible in their creation when their unique features are not known to their parents. I argue that Pruss cannot separate seeking reproduction as part of a marital vocation from seeking the unknown, unspecified child who is part of what makes for success in this particular area. While neither spouse should treat the other as a mere tool for having a child, success in the shared goal of conceiving (which will incorporate the value of the child’s life), as well as the goal itself and its pursuit, is very much part of the conjugal good. Existing human beings are morally irreplaceable in the sense that they must be individually valued and respected, but we may promote the lives of unknown existing people under a ‘catch all’ description—and may also deliberately conceive new people of some unknown, indeterminate kind.

In this article I respond to a number of powerful criticisms of my book One Body.

Over the recent years we have welcomed a number of significant publications (in particular the contributions by Peter T. Struck and Mikołaj Domaradzki) highlighting the importance of allegory and allegorical interpretation in ancient literary culture. The allegorical approach to literary text identifies the literary work as a puzzle, the solving of which introduces the reader to a profounder kind of knowledge, a knowledge that is hidden from the eyes of the “uninitiated.” This kind of interpretation implies a special understanding of the function of language, which “by revealing— conceals”. Allegorical interpretation assumed paramount importance in Neoplatonism, the philo- sophy which attributed religious functions to the philosophical endeavor of man (such functions as assimilation to God and return to man’s (spiritual) fatherland). The most salient features of the Neo- platonic allegorism have been presented by Peter T. Stuck in his article Allegory and ascent in Neoplatonism complete with the account of the role attributed to allegory as a guide along the path leading to mystical union.In this article attention has been focused upon those elements of the Neoplatonic allegorical exegesis, which may be of use in exploring the specifics of Eriugena’s interpretation of the themes of the exile from and return to the paradise.

Le but de cet article est de presenter la signification du désert dans la pensée spirituelle de Pierre Damien. Dans une première partie on a présenté une courte biografie de Pierre Damien qui a permis de mieux comprendre ses choix dans la vie spirituelle. Dans la deuxième partie on a montré sa conception de la vie spirituelle qu’etait inspirée de la vie de son maïtre spirituel - saint Romuald. Pierre Damien a distingué deux voies dans la vie monastique : la vie communautaire et la vie solitaire, érémitique. D’après lui la vie communautaire est une sorte de préparatoire pour la vie solitaire. Dans une troisième partie on a présenté la valeur et l’importance de la vie érémitique et la différence entre la vie communautaire et la vie solitaire. Pierre Damien a souligné que le désert et la cellule est l’endroit idéal pour le moine qui veut atteindre la perfection dans la vie spirituelle. La vie au désert est la voie la plus sûre pour atteindre le salut car elle nous sépare du monde et elle donne des conditions plus favorables à la prière, à la contemplation et aux pratiques ascétiques en union avec Dieu. Le désert est l’endroit où on s’exerce dans les vertus par le jeûne, le silence, et la prière, mais aussi un endroit de combat avec nos vices et avec Satan. Le désert est un passage indispensable pour ceux qui veulent atteindre le sommet dans la vie mystique.

Der Begriff der „Mystik“ wird vorrangig ais eine religiose Kategorie verwendet, deren Sinngehalt im gelaufigen Sprachgebrauch nicht nur unscharf, sondern auch unklar ist. Die Versu- che, den Begriff philosophiehistorisch und interdisziplinar vor dem Hintergrund der Human- und Naturwissenschaften enger zu fassen, potenzieren und polarisieren seine Vieldeutigkeit. Im Gegenteil dazu scheint es, dass die theologischen Reflexionen auf die besonderen Formen der Religiositat, welche unter dem Begriff der Mystik subsumiert werden, am ehesten ein adäquates Verständnis der Frage und der Strategien der Einheit des Menschen mit Gott zu vermitteln imstande sind. Zu den Voraussetzungen eines vertieften Verständnisses gehoren jedoch die Vertrautheit mit den philosophischen und religiösen Traditionen, welche die theoretische Basis und gleichsam das Werkzeug für die mystische Spekulation bereitstellen, sowie die Kenntnis der Modelle einer unio mystica. Die fur das Begriffsverständnis der Mystik maßgeblichen Voraussetzungen sind Gegenstand dieses Beitrags, der sich auf eine Skizze diesbezüglicher Ansichten des Albertus Magnus (f 1280) beschränkt. Dieser, als Begründer der deutschen Dominikanerschule angesehene Universalgelehrte, gilt als der Wegbereiter der rheinischen Mystik, zu deren Exponenten u. a. Dietrich von Freiberg, Meister Eckhart und Heinrich Seuse gerechnet werden. Eine getreue Wiedergabe der Ansichten des Albertus Magnus ist das Ziel dieser Prasentation, die zugleich eine Stimme in der Diskussion sein will, die u. a. von Alois M. Haas, Kurt Ruh, Werner Beierwaltes, Ruedi Imbach, Burkhard Mojsisch, Alain de Libera, Kurt Flasch und Loris Sturlese zum Begriff der dominikanischen Mystik teilweise kontrovers geführt wird.

Artykuł jest prezentacją najważniejszych rysów teologii apofatycznej Mistrza Eckharta, która jest mocno zakorzeniona w myśli Pseudo-Dionizego Areopagity. Autor ukazuje swoistą dialektykę poznawalności i niepoznawalności Boga, ilustrując to obficie przykładami z Eckhartowych Kazań. W tekście został poruszony także inny, niezwykle istotny problem, a mianowicie relacji zakorzenionej w neoplatonizmie henologicznej wizji rzeczywistości Eckharta do chrześcijańskiej nauki o Trójcy Świętej. Autor przytacza tu opinię Marie-Anne Vannier, że Eckhart jest „wirtuozem teologii trynitarnej”, ale dodaje, że zawsze pozostawia on tu miejsce dla przeżywania Tajemnicy.

Mistrz Eckhart, postać niejednokrotnie bardzo kontrowersyjna, cieszy się ogromnym zainteresowaniem zarówno wśród teologów, filozofów, a przede wszystkim mistyków. Głównym powodem tej uwagi jest jego koncepcja dotycząca zjednoczenia mistycznego, która opiera się głównie na zagadnieniu iskierki duszy oraz niższej części duszy, która staje się wręcz tożsama z Bogiem. Według Eckharta z jednej strony jesteśmy zrodzeni, natomiast z drugiej strony nie jesteśmy, ponieważ powinniśmy oczekiwać zrodzenia w niższej części duszy. „Narodzenie Boga w duszy” - tak Mistrz Eckhart określa zjednoczenie mistyczne, które należałoby, według niego, umieścić w swoistych kategoriach przebóstwienia. Źródłem zaś całej idei przebóstwienia jest nic innego, jak silne podobieństwo między Bogiem i człowiekiem, a dokładnie jego duszą. Nietrudno odnaleźć tu liczne podobieństwa, które z łatwością można dostrzec między myślą Eckharta i myślą neoplato- ników pogańskich - Plotyna czy Proklosa. Istnieje wiele przesłanek, że Mistrz Eckhart próbuje połączyć idealistyczną filozofię neoplatońską z czysto racjonalną filozofią Tomasza z Akwinu, jednak aspekty Akwinaty są w myśli Mistrza Eckharta niemal niezauważalne. Wydaje się, że liczne trudności związane z interpretacją jego poglądów wynikają z ewidentnego braku podstaw metafizyki w jego dziełach. Jest to nieco dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że Mistrz Eckhart doskonale znał poglądy Tomasza z Akwinu, który w sposóbjednoznaczny wypracował koncepcję bytu.Proces zjednoczenia jest w myśli Eckharta przedstawiony w kontekście poznawania. Intelekt stanowi tę władzę w bycie ludzkim, dzięki któremu może on pozostawać w nieustannym związku z Bogiem, co pozwala mu na wznoszenie się. Droga do zjednoczenia z Bogiem zawsze zatem będzie drogą ku Najwyższemu Intelektowi poprzez doskonalenie intelektu w sobie samym. Jest to jednak proces, który wymaga swoistego wyjścia z siebie samego. Wyjście to polega na swego rodzaju dążeniu do jak największej prostoty, co polega na odrzuceniu wszelkiej różnorodności oraz inności. Pojawia się zatem ubóstwo rozumiane w sposób zupełnie paradoksalny, ponieważ w konsekwencji zjednoczenia z Bogiemjawi się onojako największe bogactwo.Warto jednocześnie pamiętać, że ów mistyczny kontakt z Bogiem nie jest czymś zupełnie zewnętrznym dla człowieka. Otóż zjednoczenie mistyczne nie polega na wznoszeniu się duszy do Boga, lecz na ujawnieniu Boga w niższej części duszy, wyższa bowiem część duszy, czyli iskierka duszy,jużjest tożsama z Bogiem. Narodziny Boga to uczestnictwo niższej części duszy w szczęściu iskierki duszy. Eckhart wyraźnie wskazuje, że są to narodziny Syna w duszy, które jednak nie oddala duszy od Ojca. Jest to nadal ten sam rodzaj jedności. Zostaje wręcz zniesiona wszelka jedno- stkowość człowieka, zaciera się jego tożsamość. Ta ontologiczna jedność z samym Bogiem jest jednocześnie jednością z dobrem w najwyższym wymiarze, dlatego też zacierają się wszelkie dylematy moralne, które rozstrzygają się dzięki zupełnej jedności, w której tożsamość bytu ludzkiego z Bogiem nie ma żadnego zróżnicowania.

This article considers the issue of changes in the understanding of symbols as an integral part of spiritual life in Neoplatonic philosophy. It seems that ancient Neoplatonic philosophers were the first who clearly realized the importance of symbols to spiritual life. However, it happened due to the influence of the mystical Chaldean and Egyptian thought transferred to philosophical investigation by the Chaldean oracles and Corpus hermeticum. The late Neoplatonic thought of Iamblichus and Eastern Neoplatonic schools used symbols and rituals as integral parts of philosophical investigation, understood as having a mystical goal. Especially mathematical symbols played a significant role, because they were used in the most advanced theurgical rituals. This analysis of the pagan Neoplatonic philosophy permits us to show properly the thought of Pseudo- Dionysius the Areopagite, who creatively transformed the teaching of his pagan predecessors, by incorporating ancient Neoplatonic tradition into Christian theology. Pseudo-Dionysius excludes liturgical symbols from the order of the cosmos and transfers them to the plane of Salvation grounded in Biblical Revelation. Only true symbols are used in the liturgy of the Church, and thus mathematical symbols are no longer needed in the ascent of the soul to unity with God. The third part analyzes the meaning of symbolism in the thought of Nicolas of Cusa. Thanks to the rediscovery of ancient pagan Neoplatonism and Pythagorean thought, Cusanus also brings new life to the mystical meaning of mathematics. Mathematical symbols once again become an im- portant part of the mystical ascent of the soul, but this time without their ritual context.

L’article examine la ąuestion de concept cousain de relations trinitaires exprimées par catégories d’unitrinité et triunité. Le fond des analyses est la tradition pythagoricienne et néo-platonicienne à laąuelle Nicolas de Cues se rattache, selon l’Auteur, comme l’un des représentants de la vision hénologiąue de la réalité. La specificite de l’approche presente de la philosophie de Nicolas de Cues est de l’envisager à la lumière du rapport entre l’Un et l’Être, fortement marąué par de nombreuses références à la philosophie de Martin Heidegger.

Autorka artykułu podejmuje temat mistyki spekulacyjnej dotyczącej tego, czy istoty ludzkie mogą osiągnąć pełną jedność z zasadą bytu w kontekście koncepcji imago repraesentationis Mikołaja z Kuzy. U Mikołaja z Kuzy to pytanie pojawia się w kontekście zachowania wolności człowieka,jako imago imitationis creata, dzięki unii personalnej z Absolutem.Dans cet article l’auteur traite un thème de la spéculation mystique qui concerne la question de savoir si l’etre humain peut atteindre une union complete avec l’origine ou principe de l’être dans le contexte de la notion repraesentationis imago de Nicolas de Cues. Chez Nicolas de Cues cette question se pose en termes de déroulement de la liberté de l’être humain, comme imago imitationis creata, à travers cette union personnelle avec l’Absolu.In this article the author deals with a theme of mystical speculation that regards the question of whether the human being can reach a complete union with the origin or principle of being within the context of Nicholas of Cusa’s notion of imago repraesentationis. In Nicholas of Cusa, this question is posed in terms of the unfolding of the human being’s freedom, as imago imitationis creata, through that personal union with the Absolute.