In Nikos Kazantzakis’ novel Christ recrucified, the central thematic of the 23rd World Congress of Philosophy, is examined through two opposing philosophical and moral stances. In a Greek village, while the inhabitants are preparing Passion Play, some refugees arrive asking first for bread and then for land. Through the Holy Drama, the local society is reconfigured as two opposing camps and two opposing moral stances. The novel ends with Manolios-Christ, the character that was to be resurrected, being murdered. The crucifixion of the protagonist-Christ is viewed, through Jung’s theory, as an archetypical function, to be traced back to the collective unconscious. The relation ‘good-evil’ is defined, more generally, from the viewpoint of a dynamic ontology. ‘Good’ is posited as the expansion of consciousness, its union with the Whole, and, synecdochically, as the extension of life. On the other hand, ‘evil’ is viewed as inertia and fixation to whatever serves divisiveness (fear, wealth, domination). Kant’s and especially Nietzsche’s and Bergson’s positions, the philosophers that influenced Kazantzakis the most, are formulated, and more particularly their ontological and moral principles (freedom of will, amor fati, élan vital). In Christ recrucified the protagonists of ‘good’ act as ‘the affirmation of life’, the joy of the Nietzschean ‘here and now’. Their action unfolds the ‘eternal spiral of evolution’, Bergson’s ‘vital force’, and elevates them to ‘God’s accomplices’. Subsequently, Plato’s theory of Justice in the Republic enhances the question of ‘good and evil’. The distinction between justice and morality is pointed out, in order to be treated as the distinction between the ‘closed’ morality of rules and laws and the open Morality of personal and social development.

Kant borrowed the concept of autonomy from Sophocles, distorting its meaning. To be autonomous means that one sets one’s own law for oneself. Autonomy is a more or less prohibited dimension of humanity. Autonomy typifies the tragic hero. Autonomy co-exists with the rupture from the city: making his own laws, the autonomous one violates the law. The greatness of the tragic hero is determined precisely by his conflict as equal against equal with the whole of society as well as with the legislator whom all obey. Here, we will concentrate on the rupture with the city, and on whether this is an integral aspect of autonomy; hence collective subjects are excluded in advance from all authentic autonomy. Antigone, Oedipus and Philoctetes along with Euripides’ Medea are characterized as apolis. Between Aristotle’s naturally and contingently apolis there is a third category, the autonomous apolis (apolis on principle), as he or she appears in tragedy.

The multifaceted genius Dr. Bhupen Hazarika has created a world for himself in whom he attempted to observe, gain experience and to understand all the conceivable activities of people to discover the meaning of humanity. Hazarika has achieved many things during his lifetime. He has raised such a height of artistic career that his works can claim to occupy a place among the greatest in the world literature, music and philosophy. His Bengali version of Manuhe manuhor babe (if humans do not care for humans has been) recognized as the best song of the 20th century (by the BBC in 2002). His universal significance as an artist and his universal fame as thinker reflect the universal significance of human life. Hazarika’s songs reflect deep involvement, wide observation and maturity. He has explored unconventional harmonies in his compositions. Without going away from musical sound and tonal quality he has shown in them a deep sense of humanism. Music-lovers called him the ‘Music Maestro’. People are spell-bound by his music. For more than 70 years he had conquered the music world and attracted millions of audiences. Touched by his heartwarming music, people called him the ‘Living legend’. The common mass calls him the ‘god of folk music’.

One of the main features of narratives is sequentiality, which is normally related to the sequence of events. In this paper, we intend to show that we can also find another source for sequentiality seen in narratives, i.e., language. In the present study, we will attempt to examine the validity of this supposition that there is strong relationship between the sequentiality we find in narratives and the sequentiality of language. Meanwhile, we will use the ideas of Paul Ricoeur and Heidegger, regarding the narrative and temporality respectively. Also, we will focus on Halliday’s ideas of language and cohesion. Halliday is a distinguished linguist known for his Functional grammar. On one side, we will review Ricoeur’s supposed parts of narratives; episodic or chronological and configurational or nonchronological. He takes episodic as the actions which are “in” time, i.e., he considers the nature of episodic aspect as the sequence of events. On the other side, we will use the idea of cohesion in Functional grammar, to prove the supposition that sequence in the nature of language is prior to the idea of sequence in actions. In fact, every action is accounted to be sequential or is narrated as a story partly, because of language; because language has this potentiality intrinsically to be sequential and express accounts of actions sequentially.

Three of the most notable Latin America writers of the genre known as ‘Essayistic’ have been Simon Bolivar, Jose Martí and Leopoldo Zea. And three of their most memorable essays are, respectively, “Response of a Meridional American to a gentleman of this island” (known as “Jamaica Letter”), published in 1815; “Our America”, from 1891 and “Around to an American philosophy”, dated 1942. Are these three texts (only) literature? Can they be considered as philosophical texts? Would we be in the presence of essayistic texts that display a type of discourse belonging to philosophy and written in a poetic language? Our proposition is that they are philosophical texts belonging to political philosophy, philosophy of culture, ontology; they have a palpable poetic component: a strong use of metaphors, self-reflective language, and aesthetics intention. Such texts would be in a line inaugurated by Montaigne, continued mainly by Rousseau. They would constitute, as in the case of various regional philosophies, a philosophy corresponding to particular circumstances referring to conflicts, inequalities, and injustices.

While philosophers generally agree that there can be no direct experience of the foreign consciousness, Simone de Beauvoir argues that literature makes it possible for us to enter the Other’s world. I will investigate the ways in which the position of the other and the position of the self-become one in the literary experience. Using phenomenology of the body as my point of departure, and analyzing the differences and convergences between verbal and literary communication acts, I will argue that the text takes the place of the “inner speech” in the reading act. Consequently, the literary text acquires a kind of ownness, while it also appears as spoken by the other and having a reader-independent existence as a physical or electronic object. Literature does not provide us with the same possibilities of reciprocity, spatial perception and role-reversals as face-to-face encounters do; yet the very absence of the embodied other facilitates the adaption of his or her position and world as “one’s own”.

This paper reflects on the beautiful philosophical value in the poetry of Brother St. John of the Cross in a concise way, beyond his mystical sense, which lets us understand his main poems, regardless of the religious meaning that could be attributed. It is showed the big lines in his main works that represent the peak of the Western mystic; it provides clues to the underlying issue associated with being that is displayed in the exhibition of his thinking. We analyze the possibility of understanding the mystic passiveness as opening to the full realization of philosophy, which transcends the simple human possibilities, related to transfigured passiveness. Finally, being is discovered to us in that place of its primitive blooming: the essential joint between soul and God. Finally, we systematize the idea of the deficiency of language to express exactly the concepts themselves which always appear incomplete and ineffective. In this contradiction, and given this possibility, St. John of the Cross’ answer in his deep work expresses a stance: the voice is silenced and it is only the direct contact between the lover and the beloved.

Jorge Luis Borges had a life-long fascination with philosophy, and Jacques Derrida was an avid reader of Borges. Borges’s “The wall and the books” can be read as an artistic illustration of Derrida’s concept of archive and his notion of repression as archivization. Borges’s essay revolves around two projects that a Chinese Emperor aspires to accomplish: the building of the Great Wall and the destruction of all books written prior to his own time. Using monstrously cruel methods, the Emperor attempts to gain immortality and to erase all memories of the past so that ‘history’ could begin with him. His actions and meditations can be interpreted in a dialogue with Derrida’s approach to history as an archive, and allow one to relate the notions of repression and archivization. Borges’s essay can be considered as an artistic manifestation of the parallelism between repression as a mental mechanism and as an instrument of political control, a relationship introduced by Freud and re-elaborated by Derrida in his concept of history as archive.

In this essay we will discuss the unique philosophy of Leonard Cohen. To do so, we will suggest and test the hypothesis that each song (or poem) states a specific philosophical position, and all of them construct an open system of various positions. Starting with the song There is a war, we analyze the philosophical content and argumentation. Here, we are confronted with the war of ubiquities opposites, like rich/poor, male/female etc. But his metaphysical concept is not simply repeating any of the schemes of dualism we find in the history of thought. It doesn’t present a Hegelian dialectic, because it is skeptical against synthesis. On the other hand, Cohen is not deconstructing the opposites, because he does not at all abandon the idea of conciliation and redemption. Similarly, we will confront his approach namely with Structuralism, Daoism, Kabbalah, political Existentialism, and also Nietzsche’s radical criticism. We will find that Cohen explores most common philosophical and religious positions, but does not confess to any particular metaphysics. Thus, his work is reflecting the true post-metaphysical condition – leaving the door open to the grand narratives and absolute metaphors, but also to the ephemeral phenomena and enigmatic encounters. His conclusion seems to be that each individual has to gain a personal attitude or ethos. In his mature ‘oeuvre’ he suggests an attitude of complex affirmation, embracing the paradoxa: “a cold and broken Hallelujah”.

Unlike Ajax or Heracles, Achilles finds the heroic code insufficient to accommodate an embryonic sense of self. The Iliad describes how he becomes the Achilles who reconciles with Priam, Hector’s father. This reconciliation assumes the values necessary to sustain the emerging polis, establishing Homer as the first political theorist.

This paper aims at presenting the relationship of the poet Odysseus Elytis with the French philosopher Henry Corbin as it is displayed through the poetic work of Elytis The light-tree and the fourteenth beauty. We study the notion of imagination in this poetic synthesis through the philosophical perspective of Corbin. Emphasis is given on the solar metaphysics and the element of transparency. We focus on a parallel reading of Elytis and Corbin in order to show in what ways poetry and philosophy can be related. Elytis (as Corbin’s theory goes) aims at passing on a third dimension of things or a third level of reality.

Einer der Grundzüge des philosophischen Denkens von Friedrich Schlegel (1772-1829) ist sein Plädoyer für die Verbindung von Poesie und Philosophie. Poesie als Kunst ist für ihn ein Bedürfnis der Philosophie, da diese es von sich aus nicht leiste, das Wirkliche zu erkennen. Poesie stellt für ihn das Zentrum des Realismus dar. So erachtet er es für notwendig, bei der genetischen Konstruktion der Welt (der Kosmogonie) das Höchste, das Welt-Ich, wie er es nennt, als „ein lebendiges, werdendes“ zu denken, „damit es nicht durch die philosophische Nachbildung in ein Ding verwandelt werde und wir nicht ein totes beharrliches Weltall erhalten“. Was ist „das Ding“ in Schlegels Sicht und welche „Gefahren“ verbirgt es, dass der Autor darüber den Stab bricht? Macht er dadurch den Weg frei für die Inszenierung der Poesie, jener Kunst, von der Kant meinte, es gehe darin „alles ehrlich und aufrichtig“ zu? Was ist aber Poesie und welche Rolle genau wird ihr im philosophischen Entwurf Schlegels zugeteilt? Mein Beitrag geht diesen Fragen nach und untersucht das Verhältnis der beiden im Titel erwähnten Konzepte, nicht zuletzt aus der Perspektive ihrer Relevanz für das Denken des deutschen Romantikers.

Vicente Ferreira da Silva con la filosofía, Dora Ferreira da Silva con la poesía, Eudoro de Sousa con la mitología, fueron tres nombres que marcaron el pensamiento en la cultura luso-brasileña del siglo X. La mitología del discurso eruditísimo de Eudoro de Sousa sumado a la filosofía sobre lo simbólico de Vicente Ferreira da Silva en el tercer volumen de la obra completa, Trascendencia del mundo, estableciendo una relación de complementariedad con la literatura del poeta Dora Ferreira da Silva que, traductora de la obra de Carl Gustav Jung estuvo influenciada sustancialmente por el lenguaje de la psicología profunda; es decir, por matrices arquetípicas del inconsciente. Fue a tal punto influenciada que promovió la epiphaneia, la verdadera “aparición” de su escritura poética a finalizar sus obras con su último título Transpoemas que sugiere una investigación del impulso mítico. El compromiso de estos autores con la tradición griega sobre la naturaleza de la divinidad impregna la filosofía, la mitología y la poesía de una compleja psicología al retomar el tema de los orígenes, ἀρχή (arche). La búsqueda incesante de un diálogo con las imágenes eternas ha llevado a estos autores a unirse en la expresión completa en su labor al universo mítico. Veremos la importancia de la naturaleza de la Ψυχή (psychē), en cuanto a la asimilación en la escritura poética, su aspecto transpersonal de la realidad-verdad Alétheia. ¿Habrá un encuentro entre la cultura pré-helénica, helénica o trans-helénica?

El presente trabajo se propone analizar cómo Sófocles en Edipo Rey se re-apropia de la sabiduría gnómica transmitida por los Siete Sabios, desempeñando el papel de poeta como σοφός. Este análisis permitirá rescatar y resaltar la función de la tragedia como investigación acerca de la vida y de la dificultad de acceder al pleno conocimiento. Los Siete Sabios de la edad arcaica fueron considerados como los precursores de la filosofía griega, cuya sabiduría se expresó en forma de ἀποφθέγματα o γνῶμαι. Dos de estas máximas, atribuidas a Tales de Mileto (primer sabio y filósofo según la tradición griega), pueden ser tomadas como las líneas rectoras de la composición de Edipo Rey. Si bien ni Edipo, ni otro personaje, enuncian ninguna sentencia, el auditorio reconoce la existencia de estas máximas y percibe inmediatamente su significado general puesto que comparte con el poeta una tradición común. Sófocles convalida las sentencias no sólo porque las acciones de Edipo responden al imperativo que éstas presuponen sino porque mediante esta re-actualización muestra al auditorio las dificultades y los riesgos de acceder al conocimiento.

In the early modern period (the end of the nineteenth century.) an ongoing evolution of systems of thought affected fundamental changes in philosophy and vision of a literary world. This article discusses how to change the relationship between philosophy and literature in the 21st century as they are transformed into the global space and time conditions of the information environment.

В докладе на материале книги итальянского писателя А. Барикко «Гомер. Илиада» рассматриваются проблемы рецепции античного наследия в современной культуре, а именно восприятие гомеровского мировоззрения современным читателем и возможность его передачи средствами романного жанра. Сдвиг мировоззрения от коллективной доминанты к ценности индивидуальной личности порождает переоценку феномена национальной войны как космической необходимости, характерного для архаического сознания; драматизация повествования за счет устранения богов как активного начала и передача рассказа действующим героям подчеркивает личностный характер происходящего и приводит к переоценке эпических ценностей. Таким образом, художественными средствами А. Барикко вскрывает противоречие между гомеровским героизмом, который продолжает вдохновлять человечество, и современным мироощущением.

Η εισήγηση αυτή αποτελεί ένα εγχείρημα ανάγνωσης των Αποσπασμάτων του ερωτικού λόγου του Γάλλου στοχαστή Ρολάν Μπαρτ στο φως της φαινομενολογίας του 20ου αιώνα. Συγκεκριμένα η ανάλυση λαμβάνει χώρα στα εξής δύο επίπεδα: το πρώτο συνίσταται στη λειτουργία της φαινομενολογίας ως μορφολογικού δείκτη του κειμένου και αποσκοπεί στην προσέγγιση του ερωτικού συναισθήματος ως φαινομένου και του ερωτευμένου υποκειμένου ως όντος, ενώ το δεύτερο συνίσταται στη λειτουργία της φαινομενολογίας ως υποβάθρου του θεωρητικού μηνύματος του έργου και αποσκοπεί στην κατάδειξη της άρσης του ηγετικού ρόλου της θεωρίας. In fine, διά της μετακίνησης του Μπαρτ προς τη φαινομενολογία και διά της μετατόπισής του ως προς τη θεωρία κατά την άρθρωση του ερωτικού λόγου αναδύεται ο πολύπλοκος διάλογος της φιλοσοφίας με τη λογοτεχνία.

Στο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη Ο Χριστός ξανασταυρώνεται εξετάζεται το κεντρικό θέμα του 23ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Φιλοσοφίας (Αθήνα 2013) μέσα από δύο διιστάμενες φιλοσοφικές και ηθικές στάσεις. Σε ένα ελληνικό χωριό, ενώ οι κάτοικοι ετοιμάζουν ένα θρησκευτικό δρώμενο σχετικό με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, καταφθάνουν πρόσφυγες που ζητούν ψωμί και στη συνέχεια γη. Η τοπική κοινωνία διά του ιερού δράματος, αναδιατάσσεται σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις και σε δύο αντίπαλες ηθικές συμπεριφορές. Το μυθιστόρημα τελειώνει με τον Μανολιό-Χριστό, που έμελλε να αναστηθεί, τελικώς να δολοφονείται. Η σταύρωση του πρωταγωνιστή-Χριστού εξετάζεται με τη θεωρία του Jung, ως λειτουργία αρχετυπική, αναγόμενη στο συλλογικό ασυνείδητο. Ορίζεται η σχέση ‘καλού-κακού’, γενικότερα, αλλά και από τη σκοπιά μίας δυναμικής οντολογίας. Το ‘καλό’ τίθεται ως η διεύρυνση της συνείδησης, η ένωσή της με το Όλο και, συνεκδοχικά, η επέκταση της ζωής. Αντίθετα ως ‘κακό’ θεωρείται η στατικότητα και η καθήλωση σε ό,τι εξυπηρετεί την χωριστικότητα (φόβος, πλούτος, εξουσίαση). Διατυπώνονται οι θέσεις του Kant και, ιδιαίτερα, των Nietzsche και Bergson, φιλοσόφων που επηρέασαν τον Καζαντζάκη, πληρέστερα δε οι οντολογικές και ηθικές αρχές τους (ελευθερία της βούλησης- amor fati - élan vital). Οι πρωταγωνιστές του ‘καλού’ στο Ο Χριστός ξανασταυρώνεται πράττουν ως ‘η κατάφαση στη ζωή’, ως η χαρά του νιτσεϊκού ‘εδώ και τώρα’. Η δράση τους εκδιπλώνει την ‘αέναη spirale της εξέλιξης’, τη ‘ζωτική ορμή’ του Bergson και τους ανυψώνει σε ‘συνεργούς του Θεού’. Στη συνέχεια η θεωρία του Πλάτωνα στην Πολιτεία, περί δικαιοσύνης, αναβαθμίζει το ερώτημα ‘καλού-κακού’. Επισημαίνεται η διάκριση μεταξύ νομίμου-δικαίου, για να απαντηθεί ως η ‘κλειστή’ ηθική των κανόνων και των νόμων σε αντιδιαστολή με την ανοιχτή ηθική της προσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Στο έργο Φαίδρος ο Πλάτων υποστηρίζει πως κάθε ψυχή είναι αθάνατη, επειδή εμπεριέχει το υπερφυσικό ιδίωμα της αυτοκίνησης. Κατά τον Σωκράτη, οι ψυχές στην προσπάθειά τους ν’ αντικρίσουν τις ιδέες που εδράζονται στον ουρανό, αλληλοσυγκρούονται, σπάνε τα φτερά τους και πέφτουν στη γη ενσαρκωμένες και μετενσαρκωμένες σε σώματα διαβαθμιζόμενης ατομικής αξίας. Στο έργο Φαίδων ο Σωκράτης, όντας περισσότερο αποδεικτικός, προσπαθεί να αποδείξει την αθανασία της ψυχής με τα ακόλουθα επιχειρήματα: α) το επιχείρημα των εναντίων, β) το επιχείρημα της ανάμνησης και γ) το επιχείρημα της ομοιότητας της ψυχής με τις ιδέες. Ο Μίλαν Κούντερα, ξεφεύγοντας από τον όρο ψυχή, θα διαχωρίσει την αθανασία σε μικρή και μεγάλη ανάλογα με τη δύναμη της ανάμνησης που διατηρεί ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο συνάνθρωπό του που φεύγει από τη ζωή. Ο ποιητής Νίκος Γκάτσος στο ποίημά του «Αθανασία» επιδίδεται σε μία κατηγορηματική άρνηση, όσον αφορά την κατάκτηση της αθανασίας από τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που εκείνοι διαθέτουν. Hac conditione το εν λόγω ποίημα αρνείται τη φιλοσοφία του πλατωνικού Σωκράτους περί της αθανασίας, αλλά και τη λογοτεχνία του Μίλαν Κούντερα σε σχέση με το ίδιο θέμα. Όμως, εάν σ’ ένα μεταφυσικό και υπερλογικό επίπεδο ο Γκάτσος συναντούσε τους προηγούμενους άνδρες, ίσως ο ποιητής κατέφευγε σε μία αναθεωρητική προσαρμογή των στίχων του, αφομοιώνοντας τελικά τόσο το πνεύμα του πλατωνικού Σωκράτους όσο και το πνεύμα του Μίλαν Κούντερα.

Σκοπός της παρούσας ανακοίνωσης είναι να προσεγγιστεί η σχέση φιλοσοφίας και λογοτεχνίας μέσα από τη φιλοσοφική ερμηνεία που επιχειρεί ο Adorno για το Τέλος του παιχνιδιού του Beckett. Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ίδιο τον Adorno, ένα από τα βασικά θέματα στο δοκίμιό του ‘Trying to understand endgame’ είναι η κριτική της οντολογίας. Στον τρόπο με τον οποίο ο Beckett μορφοποιεί αισθητικά τόσο τους χαρακτήρες όσο και την εξωτερική πραγματικότητα του έργου ο Adorno διακρίνει μία ιδιαίτερη κατανόηση της αρνητικής διαμεσολάβησης που υφίσταται το υποκείμενο από το κοινωνικό πλέγμα εντός του οποίου συγκροτείται. Για το λόγο αυτό οικειοποιείται την αισθητική απόδοση αυτής της κατανόησης, προκειμένου να ασκήσει κριτική στον τρόπο με τον οποίο αποδίδεται η σχέση υποκειμένου–πραγματικότητας τόσο στο εσωτερικό της θεμελιώδους οντολογίας του Heidegger όσο και στην υπαρξιακή φιλοσοφία των Sartre και Jaspers. Ειδικότερα, ο Adorno θεωρεί πως οι βασικές έννοιες αυτών των φιλοσοφικών κατευθύνσεων στερούνται περιεχομένου, καθώς αγνοείται η διαμεσολάβησή τους από την κοινωνική πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, αντλώντας από την Αρνητική διαλεκτική και το Trying to understand endgame, αναλύεται η έννοια της ελευθερίας με βασικό σκοπό την κατανόηση της κριτικής του Adorno.