1.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
16 >
Issue: 1
Georges Kalinowski
Georges Kalinowski
Le chrétien et la philosophie
Chrześcijanin I Filozofia
view |
rights & permissions
W związku z filozofią chrześcijańską i dyskusjami, które wokół niej się toczą, nasuwają się między innymi następujące trzy pytania: (I) czy chrześcijanin powinien zawsze wierzyć explicite, że Bóg istnieje?, (II) czy może on być filozofem?, a w wypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie, (III) co jemu jako chrześcijaninowi daje filozofia?Powołując się na św. Tomasza z Akwinu (De veritate, XIV, 11) E. Gilson twierdzi w Introduction a la philosophic chretienne (s. 17), iż każdy chrześcijanin powinien zawsze wierzyć explicite w istnienie Boga objawione przez niego samego Mojżeszowi na górze Horeb. Wydaje się, że jest to zbyt literalne tłumaczenie odnośnego tekstu św. Tomasza i prowadzące skutkiem tego do sprzeczności z Toma- szową teorią tzw. praeambula fidei i stosunku rozumu do wiary. Sprzeczność znika, gdy, zgodnie z duchem filozofii św. Tomasza, przyjąć, iż konieczność uznawania istnienia Boga aktem wiary zachodzi tylko w wypadku ludzi, którzy z tych czy innych względów nie doszli do poznania tego istnienia rozumem przyrodzonym. Tak więc nie każdy chrześcijanin musi wierzyć w istnienie Boga.Ale czy mimo to może być filozofem? Przeczy temu F. Masai w artykule Les controverses sur la philosophic chretienne. Uzasadnienie swego stanowiska widzi w tym, że, by być filozofem, trzeba faktycznie przeżywać krytykę, wątpienie i stawianie pod znakiem zapytania zastanych twierdzeń. Tego zaś zobowiązany do wiary w dogmaty chrześcijanin uczynić nie może bez zaparcia się i wyłączenia faktycznie ze społeczności wierzących. Wydaje się, iż Masai niesłusznie wprowadza do definicji filozofii, leżącej u podstaw jego argumentacji, czynnik psychologiczny wątpienia rzeczywistego. Filozofia, jak to bardzo trafnie powiedział L. Noel, jest powiązaniem idei, a nie stanów i aktów psychicznych filozofa. Nadto F. Masai pojmuje chrześcijanina czysto statycznie. Gdy tymczasem patrzeć nań jako na osobę rozwijającą się w czasie, stwierdza się, że człowiek dochodzi do życia religijnego świadomego i pogłębionego przez kryzys przekonań sprzed chrztu w wypadku przyjmującego wiarę w wieku dorosłym, a przez kryzys wiary „dziecinnej” w wypadku chrześcijanina „z urodzenia”. W obu sytuacjach przeżywane jest autentycznie i dogłębnie wątpienie nie tylko o dogmatach w ścisłym słowa znaczeniu, lecz nawet o samym istnieniu Boga. W związku z tym na^ży podkreślić, iż błędny pogląd F. Masai’go jest również wynikiem tego, że operuje zbyt szerokim pojęciem dogmatu. O bezpośrednim, filozoficznym znaczeniu są prawdy objawione mówiące o istnieniu Boga, o nieśmiertelności duszy, o wolności woli itd. Otóż prawdy te nie są w ścisłym słowa znaczeniu dogmatami: są one dostępne rozumowi przyrodzonemu — świadczy o tym historia filozofii niechrześcijańskiej — choć zostały również objawione. By chrześcijanin znający je jako takie nie był skutkiem tego w stanie ocenić siły przekonującej argumentacji rozumowej wysuwanej na ich udowodnienie w płaszczyźnie filozoficznej, bynajmniej nie jest uzasadnione. Może więc chrześcijanin być filozofem.Lecz jaką z tego ma korzyść? Zależy to od typu filozofii, jaką uprawia. Jeśli pojmuje filozofię jako jakąś „foi raisonnee” bez naukowej wartości lub jako poszukiwanie a priori nauki czy też jako analizę języka naukowego, niewiele może spodziewać się od niej pomocy dla swego życia religijnego. Gdy natomiast widzi w filozofii poszukiwanie przyczyny ostatecznej bytu danego w naszym doświadczeniu, znaleźć w niej może punkt wyjścia i cenną pomoc w życiu modlitwy i łączności z Bogiem. Tak bowiem pojęta filozofia poucza go o istnieniu i doskonałości Boga, co nie tylko stanowi jeden z tzw. praeambula fidei, lecz jest również pomocą w chwilach wątpliwości, których każdy doznaje. Ujawniając istnienie pierwszej przyczyny sprawczej, innymi słowy Stworzyciela, filozofia dostarcza chrześcijaninowi prawdy, której rozważanie przepaja go poczuciem obecności Boga. Mówiąc człowiekowi, iż jest osoba, stwarza filozofia podstawę do zrozumienia, co znaczy, iż stworzony jest na obraz i podobieństwo Boże. Widząc w miłości pożądanie dobra, a w dobru byt jako przedmiot pożądania, otwiera filozofia perspektywy na treść słów św. Jana: „Bóg jest miłością”. Jest to tylko kilka przykładów. Wystarczają jednak, by zrozumieć, że filozofia bytu w pełni realistyczna i egzystencjalna iest bez żadnej przesady naturaliter Christiana.
|
|
|
2.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
16 >
Issue: 2
Résumé
Résumé
|
|
|
3.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
27 >
Issue: 1
Louis Gardet
Louis Gardet
L’attitude philosophique et religieuse d’ibn Sīnā en son contexte historique
Postawa filozoficzna i religijna Ibn Sīnā w jej kontekście historycznym
view |
rights & permissions
Autor analizuje twórczość historycznego Ibn Siny — a nie „Avicenny łacińskiego” — na tle kultury arabo- i irano-muzułmańskiej przełomu IX i X wieku. Wyznawcy islamu wielokrotnie atakowali poglądy Ibn Siny; on sam zawsze uważał się za muzułmanina. Postawa Ibn Siny jest złożona, ponieważ w jego twórczości współwystępują elementy filozofii neoplatoóskiej i arystotelesowskiej (monizm bytu, wieczność świata, determinizm istnienia) z nauczaniem koranicznym. Integracji tych tradycji próbował on dokonać na terenie „gnozy sapiencjalnej”.Problemy „mistyki” rozpatruje Ibn Sina w świetle własnej filozofii, w której wyjaśnia zagadnienie przeznaczenia człowieka. „Poznanie mistyczne” jest tej samej natury, co zwykłe poznanie intelektualne. Różni je tylko stopień aktualizacji. Ibn Sina przyznaje człowiekowi wprost nieograniczone możliwości poznawcze, ujmując go jako ostatnią emanację zstępującej hierarchii czystych duchów. Człowiek, poprzez podwójne oczyszczenie (intelektualne i moralne), może powrócić do świata Intelektów i uczestniczyć w uniwersalnym poznaniu intuicyjnym. W ten sposób intelektualna gnoza łączy się z tradycją ezoteryczną. Jest to ezoteryzm z porządku filozoficznego, w którym dostosowuje się prawdy religii muzułmańskiej do systemu filozoficznego, a nie rozświetla się tych prawd za pomocą filozofii.
|
|
|
4.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
27 >
Issue: 1
Olivier Lacombe
Olivier Lacombe
Doctrine renouvellee de l’imagination et l’imaginaire dans les perspectives thomistes contemporaines
Odnowiona doktryna o wyobraźni i wyobrażeniu w perspektywach współczesnego tomizmu
view |
rights & permissions
Współczesne zainteresowania transcendentalną wyobraźnią i wyobrażeniem, badania nad archetypami, symbolami i mitami, wzbogacają wiedzę antropologiczną. Często prowadzą one jednak do skrajraego irracjonalizmu. J. Maritain, dostrzegając zarówno wartości tych badań, jak i związane z nimi niebezpieczeństwa, dokonał nowej interpretacji twórczości poetyckiej, w świetle kilku podstawowych tez filozofii tomistycznej. Poglądy Maritaina posiadają wartość również w odniesieniu do innych dziedzin twórczości. Wysiłek twórców, zmierzający do wyzwolenia się od „przyzwyczajeń logicznych”, prowadzi do licznych iluzji i aberracji. Zbyt radykalne odrzucanie tego, co racjonalne (np. przez surrealistów) stanowi istotne zagrożenie dla intelektu ludzkiego. Filozoficzne rozwiązanie sporu między twórczością artystyczną i rozumem może nastąpić na gruncie nauki św. Tomasza o władzach duszy ludzkiej. Intelekt czynny niekiedy naświetla swymi promieniami wyobrażenie, aby z niego wydobyć ukrytą inteligibilność i przygotować utworzenie pojęcia; pozostaje on wówczas na usługach rozumu logicznego. Innym razem intelekt czynny oświeca wyobrażenie nie w tym celu, aby mu narzucić dyscyplinę rozumu pojęciującego, lecz żeby ukonstytuować świat wyobrażeniowy. W tym drugim przypadku możemy mówić o wyobraźni transcendentalnej (ale nie w sensie kantowskim), która winna być podstawą twórczego „ja” artysty. Tak pojęta wyobraźnia może również odgrywać ważną rolę w dochodzeniu do doświadczenia Absolutu.
|
|
|
5.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
27 >
Issue: 1
Jerzy Kalinowski
Jerzy Kalinowski
Dieu contre Dieu?
Bóg przeciw Bogu?
view |
rights & permissions
Należy odróżniać, czy przeciwstawiać Boga filozofów i Boga patriarchów? Do mówienia o Bogu rozumu i Bogu wiary przyczyniły się głównie Myśli Pascala. Jak się zatem ma sprawa u niego? Pozostawiając ostateczną odpowiedź specjalistom można jednak podtrzymywać, że Pascal raczej odróżniał niż przeciwstawiał. Ale ważniejsze od tego, co sądził, jest to, co należy sądzić. Ci, którzy opowiadają się za przeciwstawianiem czynią tak albo dlatego, że uważają rozumowe poznanie Boga za niemożliwe, albo dlatego, że chcą uniknąć antropomorfizmu w pojmowaniu Boga, antropomorfizmu, od którego usiłowania rozumowego poznania Boga nigdy, zdaniem ich, nie są wolne, albo wreszcie obawiają się, bezzasadnie, że Bóg filozofów z konieczności pozbawiony jest charakteru osoby. Tymczasem, jak widać choćby na przykładzie św. Tomasza z Akwinu, rozumowe (filozoficzne) poznanie Boga osobowego jest możliwe i wolne od antropomorfizmu, dzięki transcendentalnej analogii bytu. Nadto, jest ono podwójnie pożyteczne. Z jednej strony stanowi podstawowy preambuł wiary. Z drugiej służy za fundament religii naturalnych, które na swój sposób prowadzą do Boga patriarchów ludzi, którym nie jest dane być oficjalnie członkami ciała mistycznego Chrystusa. Nie ma dwu Bogów przeciwstawiających się sobie. Jest jeden Bóg. Z jednej strony dający się człowiekowi poznać, choć z trudem, bardzo ograniczenie, niedoskonale, a nawet z błędami; z drugiej, objawiający się jako Ojciec i ofiarowujący udział w swoim życiu. Skutkiem tego odwracanie się od Boga filozofów, Boga rozumu, a tym bardziej mniej lub więcej pogardliwie odnoszenie się doń, co się niestety spotyka w pewnej mierze nawet u niektórych chrześcijan, niezależnie od tego, co sami o tym sądzą, nie oddaje usługi Bogu patriarchów* Bogu objawienia i wiary.
|
|
|
6.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
27 >
Issue: 1
Gerard Verbeke
Gerard Verbeke
La dignité de l'homme dans le traité De hominis opificio de Grégoire de Nysse
Godność człowieka w traktacie De hominis opificio Grzegorza z Nyssy
view |
rights & permissions
Wyakcentowany w czasach renesansu problem godności człowieka, rozwijany był w pismach Ojców Kościoła oraz w tradycji platońskiej i neoplatońskiej. W jaki sposób został on podjęty i naświetlony przez Grzegorza z Nyssy? Grzegorz nie tylko ukazuje szlachetność duszy ludzkiej, lecz również szczególną wartość cielesnych aspektów osoby ludzkiej. Godność człowieka przejawia się w jego wyprostowanej postawie, w sposobie posługiwania się rękoma, w używaniu mowy, dzięki której może nawiązać kontakt z innymi ludźmi. Organy zmysłowe są znakomitymi narzędziami umysłu ludzkiego. Człowiek zajmuje uprzywilejowane miejsce w hierarchii bytów, usytuowany jest między naturą boską (niecielesną) i nierozumnym życiem zwierząt. Dzięki czemu jest zdolny do poznania świata oraz Stwórcy.Czy człowiek — według Grzegorza -— jest mikrokosmosem? Wielkość i godność bytu ludzkiego nie pochodzi z jego podobieństwa do świata stworzonego, lecz z podobieństwa do Stwórcy. Podstawą tego podobieństwa — a tym samym i podstawą godności człowieka — jest wolność woli, dzięki której człowiek jest panem własnego przeznaczenia. W imię godności człowieka Grzegorz opowiadał się za uniesieniem niewolnictwa oraz stawał w obronie biednych i pokrzywdzonych
|
|
|
7.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
27 >
Issue: 1
Paul Vignaux
Paul Vignaux
Situation eschatologique d’un métaphysicien Jean de Ripa, Prologi Quaestiones
Stanowisko eschatologiczne metafizyka w Prologi Quaestiones Jana z Ripy
view |
rights & permissions
Jan Gerson w swoim wystąpieniu (1402 r.) skrytykował całą szkolę „formalizantes” za to, iż do swego nauczania o prostej istocie Boga wprowadziła szereg rozróżnień a parte Dei. Jan z Ripy — Doctor Supersubtilis — został w ten sposób oskarżony, że jego nauczanie „nie przybliża zbawienia” i „nie prowadzi do łączności z Bogiem”, ale jest „czystą grą słów”. Autor niniejszego artykułu natomiast wyszedł z założenia, że Kanclerz Uniwersytetu Paryskiego niewłaściwie pojął cel, którym kierował się Jan z Ripy w swoich Kwestiach do Prologu. Jan z Ripy pisał swoje dzieło właśnie w celu osiągnięcia zbawienia zgodnie z zapewnieniem Eklezjastyka: Qui élucidant me vitam aeternam habebunt. W tym świetle, analizując wywody trzech kolejnych kwestii, w artykule podkreśla się, że chodzi tam głównie o wyjaśnienie sytuacji realizowania się zbawienia, ale ukazanej od strony Stwórcy. Aby właściwie pojąć sytuację człowieka po grzechu pierworodnym trzeba — zdaniem Jana z Ripy — ująć w jednej perspektywie historii zbawienia sferę ontycznej konieczności i całą przygodność stworzenia; pamiętając o tym, że wszystko, co istnieje pochodzi w swej przygodności i możliwości z Bytu koniecznego oraz, że nieskończoność możliwości „stwarzanych” jest ugruntowana na absolutnej nieskończoności istoty Boga. Jan z Ripy stosując rozważania metafizyczne do zagadnień teologicznych nie zamierza przy tym „zgłębić” filozoficznie dogmatu Trójcy Świętej, ale chce ukazać, iż jest on filozoficznie do obronienia.Artykuł podkreśla, że w historii teologii chrześcijańskiej Jan z Ripy (podobnie jak później K. Barth) sprzeciwiając się głównemu nurtowi tradycji chrześcijańskiej (Gerson) przyjmował nieskończoną wielość doskonałości boskich, wiążąc je z rozważaniami platońskich idei i liczb. Metafizyczno-teołogiczne rozważania Prologi Quaestiones wiodą w konsekwencji ich autora do teologii mistycznej Dionizego.
|
|
|
8.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
47 >
Issue: 2
Jan Czerkawski
Jan Czerkawski
Les tendances humanistes dans la philosophic polonaise aux XVe et XVIe siecles
Tendencje humanistyczne w filozofii polskiej XV i XVI wieku
view |
rights & permissions
Narodzinom humanizmu w kulturze polskiej poświęcono wiele studiów. W artykule skoncentrowano się na ukazaniu zmian w nauczaniu filozofii na Uniwersytecie Krakowskim od końca wieku XV do połowy wieku XVI. W wieku XV oraz w pierwszym dwudziestoleciu XVI wieku można mówić o pokojowej koegzystencji scholastyki i humanizmu na krakowskiej uczelni. Domeną ówczesnych scholastyków była logika i filozofia przyrody. Uniwersyteccy zwolennicy litterae humaniores interesowali się głównie gramatyką, retoryką, epistolografią i poezją. Studia literackie i scholastyczne nie były traktowane jako konkurencyjne systemy nauczania. Dopiero od połowy lat dwudziestych XVI w. zaczynają pojawiać się oznaki wyraźnych konfliktów między zwolennikami wykształcenia scholastycznego i humanistycznego. Humanizm stopniowo przybierał postać określonej doktryny z własną, różną od scholastycznej, koncepcją uprawiania filozofii. Tej znaczącej ewolucji humanizmu towarzyszył proces stagnacji scholastyki. Postępujący proces recepcji literatury starożytnej oraz wpływ twórczości zagranicznych humanistów - przede wszystkim Erazma z Rotterdamu - powodował zmianę poglądów na temat tego, co jest w kulturze ważne. Skutki owego przewartościowania nie były dla filozofii jednoznacznie korzystne. Filozoficzny praktycyzm humanistów łatwo skłaniał do lekceważenia ściśle poznawczych zadań filozofii.
|
|
|
9.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
48/49 >
Issue: 2
Francesca Rivetti Barbò
Francesca Rivetti Barbò
Liberté et vérité:
Du savoir commun à la philosophie
Wolność i prawda
view |
rights & permissions
Społeczeństwa zachodnie stają się coraz bardziej wielokulturowe i występuje w nich wiele różnorodnych koncepcji wolności. Jest to przejaw kryzysu kultury zachodniej. Równocześnie jest to także jedna z przyczyn tego kryzysu.Zdaniem autorki artykułu kryzys ten może być przezwyciężony poprzez prawdę. Trzeba więc obecnie formować nową kulturę − kulturę prawdy, zakorzenioną w mądrości filozoficznej i chrześcijańskiej. Tylko „kultura prawdy” może być fundamentem „cywilizacji miłości”.Poznanie prawdy o ludzkiej wolności domaga się prawdy dotyczącej całej rzeczywistości, a więc prawdy, jaką można zdobyć w filozofii wzmocnionej prawdą objawioną przez Chrystusa. W filozofii poznajemy, że Bóg jest Stwórcą całego świata, jest Miłością − Dawcą bytu, prawdy, dobra i piękna.Ostatecznie więc wolność dana jest człowiekowi przez Boga, abyśmy jako osoby − mężczyźni czy kobiety − osiągnęli pełny rozwój.Fundamentem ludzkiej wolności jest więc Bóg, który stworzył wszystko, co istnieje, co jest pomyślane przez Boga-Najwyższą Prawdę i dzięki temu posiada własną „prawdę ontologiczną". Rzeczywistość jest także chciana przez Boga-Najwyższe Dobro i dzięki temu wszystko jest dobre i możemy je kochać. Rzeczywistość stworzona jest także przez Boga-Najwyższe Piękno i dlatego wszystko, co istnieje, jest piękne i możemy je podziwiać.Własności transcendentalne wszystkiego, co istnieje, mające swe źródło w Bogu sprawiają, że człowiek posiada wolność. Brak oczywistości bezpośredniej transcendentaliów stanowi najgłębszy powód zafałszowania wolności ludzkiej.
|
|
|
10.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
62 >
Issue: 3
Pierre Garello
Pierre Garello
L’articulation entre éthique et politique dans l’histoire de la pensée économique
Articulation between Ethics and Politics in the History of Economic Thought
view |
rights & permissions
During its history from Aristotle to Friedman, economic thought has turned itself naturally towards politics as well as towards ethics. This paper reflects on the various ways to understand the articulation between economics, ethics and politics. It argues in favor of a specific understanding: one should look first for what is ethical (rules of just conduct). The implementation of those rules have direct implications for the division and limitation of powers (politics) and once in place allows for rapid economic development. The paper claims that this understanding—which relies on a certain conception of the nature of human beings—has developed throughout the centuries and was dominant at the time of the scholastics. Since then it had to compete with other understanding of economics, politics, ethics and human nature such as found in positivism, marxism or behaviorism.
|
|
|
11.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
63 >
Issue: 2
Bernadetta Kwaśniak
Bernadetta Kwaśniak
Le désert dans la spiritualité de saint Pierre Damien
Motyw pustyni w myśli duchowej św. Piotra Damianiego
abstract |
view |
rights & permissions
Le but de cet article est de presenter la signification du désert dans la pensée spirituelle de Pierre Damien. Dans une première partie on a présenté une courte biografie de Pierre Damien qui a permis de mieux comprendre ses choix dans la vie spirituelle. Dans la deuxième partie on a montré sa conception de la vie spirituelle qu’etait inspirée de la vie de son maïtre spirituel - saint Romuald. Pierre Damien a distingué deux voies dans la vie monastique : la vie communautaire et la vie solitaire, érémitique. D’après lui la vie communautaire est une sorte de préparatoire pour la vie solitaire. Dans une troisième partie on a présenté la valeur et l’importance de la vie érémitique et la différence entre la vie communautaire et la vie solitaire. Pierre Damien a souligné que le désert et la cellule est l’endroit idéal pour le moine qui veut atteindre la perfection dans la vie spirituelle. La vie au désert est la voie la plus sûre pour atteindre le salut car elle nous sépare du monde et elle donne des conditions plus favorables à la prière, à la contemplation et aux pratiques ascétiques en union avec Dieu. Le désert est l’endroit où on s’exerce dans les vertus par le jeûne, le silence, et la prière, mais aussi un endroit de combat avec nos vices et avec Satan. Le désert est un passage indispensable pour ceux qui veulent atteindre le sommet dans la vie mystique.
Celem artykułu jest przedstawienie motywu pustyni w myśli duchowej Piotra Damianiego. W pierwszej części zaprezentowany został krótki rys biograficzny Piotra Damianiego, pozwalający lepiej zrozumieć jego wybory w życiu duchowym. W drugiej części została pokazana koncepcja życia monastycznego wzorowanego na życiu jego mistrza duchowego - św. Romualda. Piotr Damiani rozróżniał dwie drogi w życiu zakonnym: życie wspólnotowe i życie pustelnicze, ere- mickie. Według niego życie wspólnotowe było swoistym przygotowaniem do życia pustelniczego. W trzeciej części artykułu została zaprezentowana wartość i znaczenie życia pustelniczego, a także różnica między życiem wspólnotowym a życiem pustelniczym. Piotr Damiani podkreśla, że pustynia i celajest idealnym miejscem dla mnicha, który chce osiągnąć doskonałość w życiu duchowym. Życie na pustyni jest pewniejszą drogą do zbawienia, ponieważ daje możliwość oderwania od świata i możliwość kontaktu z Bogiem poprzez modlitwę, kontemplację i praktyki ascetyczne. Pustynia jest miejscem ćwiczenia się w cnotach przez post, milczenie i modlitwę, jest także miejscem walki ze swymi wadami i z szatanem. Pustynia jest niezbędnym etapem dla tych, którzy chcą osiągnąć szczyty życia mistycznego.
|
|
|
12.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
63 >
Issue: 2
Hervé Pasqua
Hervé Pasqua
Unitrinité et triunité selon l'hénologie cusain
Jednotroistość i trójjedność według Kuzańczykowej henologii
abstract |
view |
rights & permissions
L’article examine la ąuestion de concept cousain de relations trinitaires exprimées par catégories d’unitrinité et triunité. Le fond des analyses est la tradition pythagoricienne et néo-platonicienne à laąuelle Nicolas de Cues se rattache, selon l’Auteur, comme l’un des représentants de la vision hénologiąue de la réalité. La specificite de l’approche presente de la philosophie de Nicolas de Cues est de l’envisager à la lumière du rapport entre l’Un et l’Être, fortement marąué par de nombreuses références à la philosophie de Martin Heidegger.
Artykuł podejmuje kwestię Kuzańczykowej koncepcji relacji trynitarnych wyrażonych kategoriami Jednotroistości i Trójjedności. Tłem przeprowadzonych analiz jest tradycja pitagorejsko- -neoplatońska, w którą autor wpisuje Mikołaja z Kuzy jako jednego z reprezentantów heno- logicznej wizji rzeczywistości. Specyfikę prezentowanego podejścia w odniesieniu do filozofii Mikołaja z Kuzy determinuje ujmowanie jej w perspektywie Bytu, a w zasadzie Bycia, perspektywie mocno naznaczonej licznymi nawiązaniami do filozofii Martina Heideggera.
|
|
|
13.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
63 >
Issue: 2
María-Jesús Soto-Bruna
María-Jesús Soto-Bruna
« Imago repraesentationis creata»:
Liberté et union avec l'Absolu : mystique spéculative et réflexion sur l’acces à Dieu chez Nicolas de Cues
„Imago repraesentationis creata”.
abstract |
view |
rights & permissions
Autorka artykułu podejmuje temat mistyki spekulacyjnej dotyczącej tego, czy istoty ludzkie mogą osiągnąć pełną jedność z zasadą bytu w kontekście koncepcji imago repraesentationis Mikołaja z Kuzy. U Mikołaja z Kuzy to pytanie pojawia się w kontekście zachowania wolności człowieka,jako imago imitationis creata, dzięki unii personalnej z Absolutem.Dans cet article l’auteur traite un thème de la spéculation mystique qui concerne la question de savoir si l’etre humain peut atteindre une union complete avec l’origine ou principe de l’être dans le contexte de la notion repraesentationis imago de Nicolas de Cues. Chez Nicolas de Cues cette question se pose en termes de déroulement de la liberté de l’être humain, comme imago imitationis creata, à travers cette union personnelle avec l’Absolu.In this article the author deals with a theme of mystical speculation that regards the question of whether the human being can reach a complete union with the origin or principle of being within the context of Nicholas of Cusa’s notion of imago repraesentationis. In Nicholas of Cusa, this question is posed in terms of the unfolding of the human being’s freedom, as imago imitationis creata, through that personal union with the Absolute.
Autorka artykułu podejmuje temat mistyki spekulacyjnej dotyczącej tego, czy istoty ludzkie mogą osiągnąć pełną jedność z zasadą bytu w kontekście koncepcji imago repraesentationis Mikołaja z Kuzy. U Mikołaja z Kuzy to pytanie pojawia się w kontekście zachowania wolności człowieka,jako imago imitationis creata, dzięki unii personalnej z Absolutem.
|
|
|
14.
|
Roczniki Filozoficzne:
Volume >
8 >
Issue: 4
Régis Jolivet
Régis Jolivet
La théorie thomiste de l’image de la mémoire
La théorie thomiste de l’image de la mémoire
|
|
|